Beste dames,
Ondertussen ben ik al weer thuis na de conisatie en de lymfeklierverwijdering. Woensdag ben ik het ziekenhuis ingegaan, woensdagmiddag is de vloeistof lokaal rondom de baarmoedermond ingespoten (ik schrok hiervan want ik dacht dat ik iets moest drinken net als met de CT scan) en ben ik onder de scan geweest om de poortwachterklier te ontdekken. Daarna zijn de beenmaten opgemeten voor de kousen. Dr. Van Baal kwam nog even langs om het door te spreken, ze zei me dat er een kans van 20% was dat de lymfen aangedaan waren. Dus 80% kans van niet!
Donderdagochtend was ik de eerste. Vanaf 00.00 mocht ik niets meer eten en drinken en om kwart voor acht hebben ze me klaargemaakt voor de operatie. Ik zou nog iets krijgen om rustig te worden, maar dat waren ze vergeten. Gelukkig was ik er van mezelf nogal rustig onder, iedereen was heel aardig. Via een injectie ben ik toen in slaap gevallen. Rond drie uur ving ik weer wat geluiden op en om vijf uur was ik op mijn eigen kamer terug. Met een infuus in elke hand, zuurstof op en met een katheter, plus de opblaaskussentjes en kousen om mijn benen tegen het lymfeoedeem en vreselijke spierpijn in mijn bovenarmen!
Gelukkig was mijn vriend al op mijn kamer. (Ik heb de hele periode alleen op mijn kamer gelegen, wel prettig hoor). Mijn kinderen heb ik afgezegd, ik was veel te moe om iemand te woord te staan of om iets te doen. Mijn vriend heeft mijn bovenarmen ingesmeerd met Midalgan, want ze deden echt erg pijn, de zusters hebben er nog lekker warme handdoeken opgelegd. Dat was erg prettig. Door de operatie met de robot ligt je lichaam lange tijd in een heel onprettige positie, bovendien krijg je door het gas wat ze gebruiken voor de laparascopische operatie last van je bovenarmen. (of soms schouderbladen zeggen ze) Later die avond mocht eerst een infuus en daarna het zuurstof af.
Vrijdagochtend mocht de katheter uit, dus moest ik aldoor zelf naar de wc. Dat was een hele onderneming, want eerst moest ik snel de kussentjes afdoen (die zitten met klitteband vast) en dan snel naar de wc. Terug op het bed kroop ik er op mijn knieen op want liggend lukte het niet mijn linkerbeen op bed te krijgen wegens heftige spierpijn in mijn lies. S' avonds mocht het andere infuus ook uit, ik begon er ook last van te krijgen. Ik was nog steeds erg moe, maar heb helaas niet goed kunnen slapen, ondanks slaapmiddelen. ook omdat mijn benen ingepakt zaten en mijn armen ook nog erg pijn deden. Ik vond het alleen prettig om ze in de lucht te houden!
Dr. Van Baal kwam vrijdag ook langs aan het eind van de middag, ze zei dat alles goed gegaan was, de operatie duurde van half negen tot tien over een. Wat betreft de resultaten, de poortwachterklieren plus twee andere verdacht uitziende klieren hebben ze meteen voor de vriestest opgestuurd, deze waren helemaal in orde! Volgende week maandag hebben ze alle resultaten en dinsdag moet ik dan voor consult naar de VU. Hopelijk zijn de snijranden schoon en de lymfen ook en is hiermee het probleem de wereld uit! De zaalarts zei dat het er goed uit had gezien, dat ze geen andere tumoren hadden gezien in de baarmoedermond.
Ik heb vier hechtingen. Een vlak boven de navel, haast in de navel, een links boven mijn navel onder mijn ribben en een links en rechts van mijn onderbuik. Een gek idee dat ze via die gaatjes alles hebben gedaan! Als het goed is zie je er alleen nog maar witte littekentjes van later.
Deze dag ook even met mijn buurvrouw gesproken, waar het helaas niet zo goed mee ging. Ze had wertheim gehad en daarna toch weer uitzaaiingen gekregen plus complicaties vanwege de bestralingen. Ze klonk echter heel vrolijk en spontaan, ondanks haar lijdensweg.Gelukkig kreeg ze erg veel bezoek! Hopelijk verbetert haar situatie toch ook weer. Het is heel confronterend om deze kant van de medaille ook te zien, hierdoor relativeer je je eigen situatie ook wel weer een beetje.
Zaterdag hebben ze het medicijn tegen de misselijkheid gestopt, volgens de gynacoloog werd je daar “konijnerig” van! (Als je met de robot geopereerd wordt, dan ben je vaak misselijk, daarom krijg je daar ook iets tegen.) Hierna knapte ik echt heel erg op, toen heb ik ook lekker geslapen en 's middags wilde ik opeens al graag naar huis. Dat kon echter pas zondag, na de ochtendcontrole. Zaterdag avond lekker alles ingepakt en zondag door vriend en kindjes opgehaald.
De hele operatie is behoorlijk zwaar gebleken, maar de uitstekende service van alle zusters van de VU heeft me erg geholpen om me toch verzorgd te voelen en veilig. Thuis voel ik me nu ook al weer goed, wel moe, maar ik heb ook al een en ander in huis gedaan ( wel rustig aan hoor…) De kousen moet ik nog 6 weken dragen, liefst dag en nacht tegen de embolie. Tegen de pijn gebruik ik nog diclofenac en paracetamol en iets om de maag te beschermen. Dat is ook nog nodig, want mijn armen oa voelen nog niet helemaal normaal, maar goed dat kan ook niet zo snel.
Heerlijk thuis! Voor zover deze lange update, succes en tot gauw ( het is echt tijd om te slapen nu…)
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
