baarmoederhalskanker.startpagina.nl

1ste controle na trachelectomie

  • Anonymous avatar

    Ester

    Hey dames!

    Allereerst de beste wensen voor jullie allemaal en vooral een super goede gezondheid gewenst!

    Bianca! Fantastisch nieuws meid!! Van harte gefeliciteerd!!

    Gerda, super dat er nog steeds een stijgende lijn is en ik hoop dat er voor jullie snel een kindje mag komen… Telkens als ik jouw verhaal lees dan voel ik een en al bewondering voor je.. wat ben jij een sterke vrouw zeg!!

    Monique.. logisch dat je geestelijk nu pas last krijgt.. dat is heel vaak zo, omdat het waarschijnlijk nu pas begint door te dringen in het diepste van je eigen ik en nieuw leven.. je kindje.. speelt hierin ook een rol. Ik herken dat, omdat na de geboorte van mijn dochter en nu nog bij mij ook weer van alles omhoog kwam, wat ik totaal niet zag aankomen. Ik heb vrij snel na mijn diagnose, ongeveer half jaar later, hulp gezocht bij psycholoog speciaal voor kankerpatienten of hun familie. hele goed ervaringen mee. Alhoewel het toen nog best goed ging, kon zij mij wel ondersteunen bij de klap die later pas kwam. Ik heb ook EMDR gehad.. boven verwachting heeft me dit enorm geholpen.

    Hier gaat alles goed, na de schrik van het knobbeltje in mijn borst dat een goedaardige tumor bleek te zijn, heb ik het wel los kunnen laten.. Alleen al omdat een baby de nodige drukte met zich meebrengt. Ik geef nog steeds borstvoeding. Wel heb ik tussentijds laten controleren, omdat het me opeens toch weer benauwde en dan slaat de angst weer toe. Die angst zit zo in mijn systeem… dat zal altijd wel zo blijven voor de meeste van ons denk ik. Mijn uitstrijkje in oktober was een pap2 en ook hier ben ik erg onrustig van geweest.. zou het weer van voren af aan beginnen? Is dat virus weer aan de gang? Vorige keer was het ook mis na mijn bevalling van mijn eerste, dus weer die angst. Na drie slapeloze nachten bleek dat het te maken had met de zwangerschap en bevalling en maakte de arts zich helemaal geen zorgen.. dus ik ook weer opgelucht. En zo ummel ik maar een beetje door van de ene uitslag naar de andere..

    Maar ik geniet enorm van mijn kleine meisje.. vind het zo'n wonder na alles wat er is gebeurd en ik ben ook trots op mezelf, omdat ik uiteindelijk andere keuzes heb durven maken die me in mijn situatie nu wel geholpen hebben om dit meisje het leven te schenken. Ze is zo mooi en geniet enorm van deze tijd, die ik helaas bij mijn zoon niet heb opgeslagen, omdat ik toen net de diagnose kanker had gekregen en de zorg toen lange tijd uit handen heb gegeven. Dat doe ik dus even heel bewust “over”.

    Sinds deze week ook weer aan het werk, na er lange tijd (bijna een jaar) uit de running te zijn geweest door de zwangerschap. Maar goed ik heb het maar mooi gedaan allemaal, ziek geweest, complexe zwangerschap met maanden bedrust door conisatie, toch voldragen en nu weer helemaal op de been en twee gezonde kindjes.

    En toch blijft het mij diep van binnen bezighouden en merk ik dat het allemaal anders is na die diagnose. Dat mensen het alweer vergeten zijn en dat me dat nog steeds pijn doet. Dat ik van tijd tot tijd nog angstig kan zijn en dan ook paniek ervaar. Ik neem het voor altijd met me mee en dat realiseer ik me nu pas..

    Dames, een heel verhaal weer, maar ik wens jullie alle goed toe. Lotte.. welkom hier en veel sterkte met alles!

    Liefs Ester

  • Anonymous avatar

    Ester

    Hey dames!

    Allereerst de beste wensen voor jullie allemaal en vooral een super goede gezondheid gewenst!

    Bianca! Fantastisch nieuws meid!! Van harte gefeliciteerd!!

    Gerda, super dat er nog steeds een stijgende lijn is en ik hoop dat er voor jullie snel een kindje mag komen… Telkens als ik jouw verhaal lees dan voel ik een en al bewondering voor je.. wat ben jij een sterke vrouw zeg!!

    Monique.. logisch dat je geestelijk nu pas last krijgt.. dat is heel vaak zo, omdat het waarschijnlijk nu pas begint door te dringen in het diepste van je eigen ik en nieuw leven.. je kindje.. speelt hierin ook een rol. Ik herken dat, omdat na de geboorte van mijn dochter en nu nog bij mij ook weer van alles omhoog kwam, wat ik totaal niet zag aankomen. Ik heb vrij snel na mijn diagnose, ongeveer half jaar later, hulp gezocht bij psycholoog speciaal voor kankerpatienten of hun familie. hele goed ervaringen mee. Alhoewel het toen nog best goed ging, kon zij mij wel ondersteunen bij de klap die later pas kwam. Ik heb ook EMDR gehad.. boven verwachting heeft me dit enorm geholpen.

    Hier gaat alles goed, na de schrik van het knobbeltje in mijn borst dat een goedaardige tumor bleek te zijn, heb ik het wel los kunnen laten.. Alleen al omdat een baby de nodige drukte met zich meebrengt. Ik geef nog steeds borstvoeding. Wel heb ik tussentijds laten controleren, omdat het me opeens toch weer benauwde en dan slaat de angst weer toe. Die angst zit zo in mijn systeem… dat zal altijd wel zo blijven voor de meeste van ons denk ik. Mijn uitstrijkje in oktober was een pap2 en ook hier ben ik erg onrustig van geweest.. zou het weer van voren af aan beginnen? Is dat virus weer aan de gang? Vorige keer was het ook mis na mijn bevalling van mijn eerste, dus weer die angst. Na drie slapeloze nachten bleek dat het te maken had met de zwangerschap en bevalling en maakte de arts zich helemaal geen zorgen.. dus ik ook weer opgelucht. En zo ummel ik maar een beetje door van de ene uitslag naar de andere..

    Maar ik geniet enorm van mijn kleine meisje.. vind het zo'n wonder na alles wat er is gebeurd en ik ben ook trots op mezelf, omdat ik uiteindelijk andere keuzes heb durven maken die me in mijn situatie nu wel geholpen hebben om dit meisje het leven te schenken. Ze is zo mooi en geniet enorm van deze tijd, die ik helaas bij mijn zoon niet heb opgeslagen, omdat ik toen net de diagnose kanker had gekregen en de zorg toen lange tijd uit handen heb gegeven. Dat doe ik dus even heel bewust “over”.

    Sinds deze week ook weer aan het werk, na er lange tijd (bijna een jaar) uit de running te zijn geweest door de zwangerschap. Maar goed ik heb het maar mooi gedaan allemaal, ziek geweest, complexe zwangerschap met maanden bedrust door conisatie, toch voldragen en nu weer helemaal op de been en twee gezonde kindjes.

    En toch blijft het mij diep van binnen bezighouden en merk ik dat het allemaal anders is na die diagnose. Dat mensen het alweer vergeten zijn en dat me dat nog steeds pijn doet. Dat ik van tijd tot tijd nog angstig kan zijn en dan ook paniek ervaar. Ik neem het voor altijd met me mee en dat realiseer ik me nu pas..

    Dames, een heel verhaal weer, maar ik wens jullie alle goed toe. Lotte.. welkom hier en veel sterkte met alles!

    Liefs Ester

  • Anonymous avatar

    Lotte V

    Hoi allemaal,

    Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat met jullie.

    Gerda hoe gaat het met jou? Hoe is je gesprek gegaan met eventueel draagmoeder. En moet je nu nog veel naar het ziekenhuis? En weet je al meer over het terug plaatsen van ovarium weefsel? En je had 7 januari toch ook een controle? Hoe is dat gegaan? Ik hoop echt dat het allemaal positief voor je uitpakt en dat de controle oke was.

    En monique, hoe voel je je nu? Heb je nu therapie? Voel je je al iets beter? Ik hoop ook dat je voldoende steun krijgt van je omgeving. Je hoort toch heel vaak dat mensen het op een gegeven moment vergeten en het misschien niet begrijpen. ben je al begonnen met therapie?

    En esther hoe gaat het met jou? Hoe gaat het full time werken? En hoe gaat het met de kleintjes? Ook ik merk dat ik dat ik vaak nog schrik of angstig word. Ik heb enerzijds het idee dat ik niet mag klagen en dat het allemaal loopt zoals het zou moeten lopen maar wanneer ik een pijntje voel dan schrik ik me rot. Heb dan het idee dat het helemaal foute boel is. Ik dacht dat het vertrouwen in je eigen lichaam op een gegeven moment toch wel terug komt maar zoals ik het bij jullie lees, kan dat een hele poos duren.

    Heb je binnenkort weer controle?

    En bianca, hoe verloopt je zwangerschap? Hoe ver ben je nu? rond de 16 weken? Moet je nu iedere week op controle? En mag je nog alles doen?

    Hier gaat alles zijn gangentje. Ik heb eerste echt controle gehad en gelukkig was alles prima. Ik was die dag toch wel heel erg gespannen merkte ik. Er was ook nog een gyn in opleiding bij. Of hij ook even mocht kijken…ach ja waarom niet je moet het ook leren, maar het is wel de laatste keer. Genoeg mensen hebben me nu bekeken ;-)

    Mochten jullie ook na een half jaar proberen zwanger te worden? Voor mij is het nu dik 4 maanden geleden en ook al willen we na 6 maanden gelijk “starten” ik vind het toch wel eng. Wat als het nu toch niet stevig genoeg is. En is het wel voldoende genezen? Ik heb n.l. ook begrepen dat sommige pas na een jaar mogen beginnen. Ik heb soms nog wel pijn, met name na fysieke inspanning. De pijn is vooral bij mijn liezen en kan echt heel vervelend worden. Na 1 dag rusten gaat het wel over maar toch. Word er wel onzeker van. Hebben jullie daar ook last van gehad?

    Qua menstruatie gaat het wel goed, dus volgens mij werkt dat allemaal prima. Al heb ik wel bruine vloed een aantal dagen vantevoren. Dat is met name vervelend. Ik las dat sommige van jullie daar ook last van hebben gehad. Gaat dat nog over? Ik hoop het maar.

    Verder ben ik weer lekker full time aan het werk en al ben ik soms wel even moe (met name s' avonds) het gaat verder helemaal goed. Ook sporten heb ik weer opgepakt en hoop dat mijn conditie snel weer wat beter wordt. Voel me soms echt heel wat ouder dan dat ik echt ben ;-(.

    Hopelijk tot snel!

    Liefs Lotte

  • Anonymous avatar

    Lotte V

    Hoi allemaal,

    Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat met jullie.

    Gerda hoe gaat het met jou? Hoe is je gesprek gegaan met eventueel draagmoeder. En moet je nu nog veel naar het ziekenhuis? En weet je al meer over het terug plaatsen van ovarium weefsel? En je had 7 januari toch ook een controle? Hoe is dat gegaan? Ik hoop echt dat het allemaal positief voor je uitpakt en dat de controle oke was.

    En monique, hoe voel je je nu? Heb je nu therapie? Voel je je al iets beter? Ik hoop ook dat je voldoende steun krijgt van je omgeving. Je hoort toch heel vaak dat mensen het op een gegeven moment vergeten en het misschien niet begrijpen. ben je al begonnen met therapie?

    En esther hoe gaat het met jou? Hoe gaat het full time werken? En hoe gaat het met de kleintjes? Ook ik merk dat ik dat ik vaak nog schrik of angstig word. Ik heb enerzijds het idee dat ik niet mag klagen en dat het allemaal loopt zoals het zou moeten lopen maar wanneer ik een pijntje voel dan schrik ik me rot. Heb dan het idee dat het helemaal foute boel is. Ik dacht dat het vertrouwen in je eigen lichaam op een gegeven moment toch wel terug komt maar zoals ik het bij jullie lees, kan dat een hele poos duren.

    Heb je binnenkort weer controle?

    En bianca, hoe verloopt je zwangerschap? Hoe ver ben je nu? rond de 16 weken? Moet je nu iedere week op controle? En mag je nog alles doen?

    Hier gaat alles zijn gangentje. Ik heb eerste echt controle gehad en gelukkig was alles prima. Ik was die dag toch wel heel erg gespannen merkte ik. Er was ook nog een gyn in opleiding bij. Of hij ook even mocht kijken…ach ja waarom niet je moet het ook leren, maar het is wel de laatste keer. Genoeg mensen hebben me nu bekeken ;-)

    Mochten jullie ook na een half jaar proberen zwanger te worden? Voor mij is het nu dik 4 maanden geleden en ook al willen we na 6 maanden gelijk “starten” ik vind het toch wel eng. Wat als het nu toch niet stevig genoeg is. En is het wel voldoende genezen? Ik heb n.l. ook begrepen dat sommige pas na een jaar mogen beginnen. Ik heb soms nog wel pijn, met name na fysieke inspanning. De pijn is vooral bij mijn liezen en kan echt heel vervelend worden. Na 1 dag rusten gaat het wel over maar toch. Word er wel onzeker van. Hebben jullie daar ook last van gehad?

    Qua menstruatie gaat het wel goed, dus volgens mij werkt dat allemaal prima. Al heb ik wel bruine vloed een aantal dagen vantevoren. Dat is met name vervelend. Ik las dat sommige van jullie daar ook last van hebben gehad. Gaat dat nog over? Ik hoop het maar.

    Verder ben ik weer lekker full time aan het werk en al ben ik soms wel even moe (met name s' avonds) het gaat verder helemaal goed. Ook sporten heb ik weer opgepakt en hoop dat mijn conditie snel weer wat beter wordt. Voel me soms echt heel wat ouder dan dat ik echt ben ;-(.

    Hopelijk tot snel!

    Liefs Lotte

  • Anonymous avatar

    Ester

    Hey Lotte,

    De meningen zijn inderdaad verdeeld over wanneer zwanger worden na zo'n behandeling “veilig” is. Gemiddeld is een half jaar denk ik wel een juiste weergave van de adviezen die daar over gedaan worden. Dat heeft te maken met herstel, maar ook met voldoende controlemomenten om te kijken of er geen onrustig of slecht weefsel is. Mij werd geadviseerd.. en ik ben dus uiteindelijk niet geopereerd (misschien daarom wel) om minimaal een jaar te wachten. De eerste arts gaf echter 6 maanden aan. Reden om langer te wachten was volens de professor vooral, omdat je tijdens je zwangerschap eigenlijk niet te controleren bent. Er kunnen geen scans gedaan worden en uitstrijkjes zijn niet betrouwbaar. Je moet je dus denk ik psychisch ook voldoende sterk voelen om zo'n tijd van zwangerschap goed door te komen. Ik moet zeggen dat dat mij goed is gelukt, het treedt daardoor juist wat meer naar de achtergrond en dat vond ik erg fijn. Ik was overigens een half jaar na dat gesprek met de professor zwanger.

    Ik moet binnenkort weer. Moet de afspraak nog maken, maar voel me dan wel wat nerveus worden. Mijn vorige uitslag was pap 2 en ondanks het feit dat er geen zorgen over waren..vind ik het toch ook wel spannend. Het zal toch niet slechter geworden zijn? Moet gewoon gaan bellen en het niet uitstellen.

    Hoe is het met de andere dames? Het is erg stil hier….:)

    Groetjes Ester

  • Anonymous avatar

    bianca

    Hoi Dames,

    Lotte ik sluit mij helemaal aan bij Esther het is wel heel belangrijk dat je er voornamelijk emotioneel klaar voor bent.

    Het advies bij mij was dat ik een jaar na de trachelectomie zwanger mocht worden. Ze zijn daar uiteindelijkvan terug gekomen en ben in oktober 2009 geopereerd en mocht in 2010 juni stoppen. Ik werd in november zwanger.

    Helaas zat het de afgelopen tijd wat tegen had 2 keer een uitstrijkje afgelopen half jaar en 2x pap 2. Opzich niet iets om direct zorgen te maken maar dr van der ham wilde toch gerustgesteld worden. Gister kreeg ik een colposcopie er blijken 2 kleine polypen te zitten . De schrik zit er goed in het kan door hormonen komen ze lagen ook uit dat je bv ook ineens een bultje in je borst kan hebben. Had jij toch Esther? Ze laten het zitten tot na mijn bevalling en daarna halen ze het weg. Ben nu wel weer gerustgesteld.

    De zwangerschap gaat redelijk ben nu 17 weken en 4 dagen zwanger. Voel me wel heel vermoeid en kreeg ineens vorige week een enorm trekkerig gevoel aan de baarmoeder kon zelfs savonds amper lopen. Dit heeft met de cerclage te maken en het rekken van de baarmoeder. Ben soms erg onzeker het is zo anders dan mijn 1e zwangerschap voor de trachelectomie.

    Ben goed onder controle en natuurlijk erg happy dat het kindje het zo goed doet.

    Gerda hoe is het met je meid?

    Monique komen bij jou de klachten vantrekkerig gevoel je bekent voor? Of andere dames?

    Groeten bianca

  • Anonymous avatar

    Lotte V

    Hoi Dames,

    Jeetje bianca ik kan me voorstellen dat het schrikken was. Kunnen deze poliepen geen kwaad? En ik denk dat het helemaal logisch is dat je erg onzeker bent over de zwangerschap. Ik weet eigenlijk nog niet of ik er aan toe ben. de ene keer wel de andere keer helemaal niet. Moet je nu ook extra rustig aan doen?

    En wat ik eigenlijk niet begrijp is dat je aangeeft dat je pap 2 hebt gehad. Maar hebben jullie het virus dan nog? Ik dacht dat dit helemaal weggehaald was na een trachelectomie. Aangezien het virus alleen bij de baarmoederhals voorkomt en deze is als het goed is verwijderd.

    En esther heb je nog iedere 3 maanden een controle? Ik hoop voor je dat het gewoon pap 1 is. Ook al betekend pap 2 niet veel een pap 1 is toch geruststellender. En krijgen jullie standaard ook een scan?

    Ik heb maar weer een afspraak gemaakt bij mijn huisarts. Ik blijf last hebben van mijn liezen en ik voelde een paar weken geleden ook ineens 2 bobbeltjes. Ik word er nu erg zenuwachtig van. Het zal wel niets zijn want ik heb ook zo'n bobbeltje in mijn nek (al mijn hele leven) maar toch. Ik weet niet of ze er altijd al zaten maar ik laat het toch maar even checken. Pfff het laat je niet echt met rust he.

    Lfs Lotte

  • Anonymous avatar

    Gerda

    Hallo dames,

    Bianca, snap dat je geschrokken bent, mijn vraag is eigenlijk hetzelfde als die van Lotte, kan het geen kwaad? Fijn dat de zwangerschap goed gaat! Wel begrijpelijk dat je onzeker bent maar prettig dat je goed onder controle bent!

    Ester, heb je je afspraak al gemaakt? Bij mij wordt er standaard een afspraak voor de volgende x gemaakt als ik in het ziekenhuis ben, maar goed ook want anders… Dat door lummelen van uitslag naar uitslag.., erg herkenbaar. Ik las dat je EMDR hebt gehad, ik ook maar bij mij met minder resultaat. Sloeg niet echt aan ofzo, nu weer gewone gesprekken en af en toe wat oefeningen vergelijkbaar met EMDR. Dichtbij je gevoel proberen te komen en dit dan kunnen uiten, pffff, ben er niet goed in!

    Lotte, wat vervelend dat je knobbels voelt bij je liezen. Afspraak met de huisarts al gehad? Ik heb dit ook gehad in 2009, een echo gemaakt maar niks aan de hand. Waarschijnlijk wat lymfoedeem. Maar poeh wat een spanning was dat toen weer. Ik hoop dat er met jou iets vergelijkbaars is. Virus komt in het overgangsgebied voor en kan dus ook nog optreden na een trachelectomie. Ik had ook een x pap 2. Maar meestal is dit niets om je zorgen over te maken. Ik krijg regelmatig een scan, jij ook? En anderen eigenlijk? Goeie vraag Lotte!

    Dan ff een update over mijn gesprek over weefsel, stokken, etc… Het gesprek was teleurstellend. Het weefsel mag nog niet teruggeplaatst worden, dit kan nog jaren duren. Daarbij is het erg onzeker of het weefsel weer gaat functioneren. Een daarbij komend probleem in mijn geval is dat er een uitzaaiing was in het buikvlies, dichtbij de eierstok, kans bestaat dat bij het terugplaatsen de kanker weer vrolijk mee terug gaat. Er zijn wel mogelijkheden om dit te onderzoeken voor de terugplaatsing maar de arts zei dat ze in mijn geval hier erg huiverig voor was. Enorme tegenvaller dus. Nu is de hoop gevestigd op mijn overgebleven eierstok, als deze weer gaat functioneren heb ik nog een kans. Ik moet hiervoor midden maart bloed prikken. 8 april heb ik dan een afspraak met de fertiliteits arts, trouwens ook met de oncoloog.. Dat valt een beetje weg, merk ik. Natuurlijk is dat erg belangrijk maar de kinderwens is sterker. Maar ik begrijp ook dat de kanker wel weg moet blijven anders zit een kind er natuurlijk al helemaal niet in! Pff, blijf erg in de onzekerheid hangen en leef tussen hoop en vrees.

    Maar de zon schijnt en da's wel fijn (tu).

    Ben ook benieuwd hoe het de andere dames vergaat!

    Gr. Gerda

  • Anonymous avatar

    bianca

    Hallo allemaal

    Gerda wat een teleurstelling moet dit voor je zijn leef met je mee en hoop echt dat het nu eens mee gaat zitten. De vraag van Lotte en jou ik heb nog geen scan gehad na mijn operatie. zal het eens na vragen.

    Het ondezoek werd uitgevoerd door dr van der ham zei heeft ook deels mijn operatie gedaan ondanks steeds al die spanning voel ik mij erg vertrouwd in Nijmegen. Het was niets om mij op dit moment zorgen om te maken poliepen waren nog heel klein dus voor zover kan het geen kwaad. Weghappen deden ze niet dat zou gevaarlijk kunnen zijn voor mijn zwangerschap. Probeer er maar zo min mogelijk aan te denken al blijft het lastig.

    Groeten Bianca

  • Anonymous avatar

    Meike79

    Hoi meiden,

    ik dacht; ik zal ook weer eens wat van me laten horen. Het is alweer zo’n tijd geleden dat ik iets op het forum schreef.

    Gerda, wat moet het een ontzettende domper zijn dat het weefsel niet teruggeplaatst mag worden! Nu maar hopen dat je resterende eierstok weer gaat functioneren. Blijf hoop houden he, want de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Ik weet van meerdere mensen uit mijn omgeving dat ze zwanger zijn geworden met 1 eierstok.

    Lotte, jij schreef dat een tijd geleden dat jullie voordat je ziek werd juist aan het proberen waren zwanger te worden. Dat was bij mij ook. En ik herken ook wat je schrijft dat de emotionele klap pas een hele tijd later komt. Ik heb me in die periode best wel eenzaam gevoeld, omdat veel mensen om me heen weer waren overgegaan tot de orde van de dag en ervan uitgingen dat alles nu toch goed was.

    Je vroeg ook hoe lang we moesten wachten met zwanger worden. Tegen ons was aanvankelijk gezegd; een jaar. Maar toen ik na een maand of 5 PAP 1 had en alles er goed uitzag, werd deze periode bijgesteld naar een half jaar. En toen was het ook heel snel raak! Het klopt inderdaad dat uitstrijkjes tijdens de zwangerschap niet betrouwbaar zijn, vandaar dat de periode aanvankelijk een jaar was. En ik sluit me helemaal aan bij de dames die schrijven dat je er emotioneel klaar voor moet zijn. Maar ik merkte ook dat juist de onzekerheid over het wel/niet zwanger kunnen worden en omgeven worden door zwangeren en baby’s mij heel veel verdriet deed.

    Ester, ik kan me je spanning voor de controles heel goed voorstellen. Mijn zusje heeft ook een aantal keer pap 3a en 2 gehad. En nu gelukkig al twee keer pap 1!

    Bianca, gefeliciteerd met je zwangerschap! Kan me voorstellen dat je geschrokken bent toen ze de poliepen ontdekten. Ik heb nu ook al een maand of negen geen controle meer gehad, maar ik ga op mijn gevoel af dat alles goed zit. Ik herken de rekpijn die je beschrijft. Bij mij ging die op een gegeven moment over. Hopelijk gebeurt dit bij jou ook!

    Ik ben inmiddels bijna 36 weken zwanger! Echt een mijlpaal, want de artsen zeiden steeds dat we maar moesten hopen dat ik de 30 weken zou halen. De eerste drie maanden ben ik erg misselijk geweest, de hele dag door. Dat was geen pretje. Maar na 12 weken was het opeens over gelukkig.

    Aanvankelijk werd bij elke controle de lengte van mijn baarmoederhals gemeten, maar hier zijn ze na de 16e week mee gestopt, omdat dit te veel stress opleverde. En zolang ik geen last kreeg van bloedverlies moesten we er maar van uit gaan dat alles goed is. Vanaf de 16e week kreeg ik ook wekelijks een progesteroninjectie om vroeggeboorte tegen te gaan. De laatste heb ik vorige week gehad.

    De keizersnede staat voor eind maart gepland. Ik zie er wel een beetje tegenop, aangezien ik na mijn vorige buikoperatie veel pijn heb gehad. Maar gelukkig krijg ik er nu iets heel moois voor terug en zal de baby waarschijnlijk ook wel voor de nodige afleiding zorgen. Ik ben nu lekker bezig met alle voorbereidingen; erg leuk om mee bezig te zijn.

    Groetjes, Meike