Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Babette
Hoi Priscilla,
Mmmmm, wat moet ik zeggen….?
Op mijn eenentwintigste na het 7x (!!!!) wisselen van arts omdat ik me niet serieus genomen voelde, na diverse hormoonkuren en andere ellende eindelijk een arts gevonden die begreep dat ik de signalen van mijn lichaam (continu ongesteld, superonregelmatig, maar dan in de zin van bijna 3 weken per maand wel en af en toe geen bloedingen) serieuzer nam dan alle wetenschappelijke bewijzen die er waren om een verzoek tot uitstrijkje bij een 21-jarige niet uit te voeren omdat kansen op kanker of beginstadium daarvan minimaal waren.
De bewuste arts was achteraf blij dat ze WEL een uitstrijkje had gemaakt, want ik mocht binnen een week accuut door naar de gynaecoloog, want foute boel. Had een darm van een gynaecoloog die tegen zijn pensioen aan zat of er gewoon geen zin meer in had, maar kreeg vrijwel direct de vraag of ik wel/niet kinderen wilde zodat men kon bepalen hoe te behandelen. (21 jaar oud, geen relatie, totaal niet bezig nog met wel/niet kinderen krijgen). Schrik en opluchting tegelijk, ik was dus niet gek geweest al die tijd, had niet zitten zeuren en was geen aansteller…
Anderhalf jaar lang om de zoveel maanden steeds weer kleine stukjes weefsel weggehaald, nieuwe uitstrijkjes, spanning, spanning, spanning (ik had besloten kinderen te willen) tot ik uiteindelijk het sein “schoon” kreeg en de melding dat ik, als ik kids wilde moest zien dat voor mijn 30e voor elkaar te krijgen (10%kans) en dat ik het daarna wel kon vergeten.
Vervolgens sinds die tijd jaarlijks een controle, altijd weer een stressvolle periode, elk jaar weer, want de angst blijft. Ruim vier jaar geleden na het stoppen met anticonceptie een prachtige dochter en precies een jaar later een prachtige zoon gekregen. Ik kon mijn geluk niet op. (Kan mijn geluk niet op).
Tot er vorig jaar toch weer afwijkende cellen gevonden werden. (Ik had/heb wel klachten, maar weet die aan stress, ivm stuklopen relatie en sterfgevallen enz). Inmiddels doorverwezen naar gyneacoloog die wel normaal met dergelijke zaken omgaat en me heel goed begeleid. Heb net mijn vervolgafspraak ingepland voor na mijn vakantie en hoop zo gruwelijk dat (hoewel ik dat ivm aanhoudende klachten niet verwacht) de uitslag nu beter is dan de vorige keer.
Bij de “eerste” keer werd er nog niet getest op het HPV virus, tegenwoordig gebeurd dit wel en is dit bij mij ook aangetroffen, maar mijn gynae heeft aangegeven dat dit geen reden hoeft te zijn voor extra bezorgdheid en dat de kans behoorlijk is dat ik dat virus al al die jaren met me meedraag.
De onrust in je hoofd blijft en als ik dan jouw verhaal lees, dan schrik ik niet, maar besef ik wel weer dat je vooral altijd heel dicht bij je eigen gevoel moet blijven en niet teveel moet laten afschepen met allerlei wetenschappelijke feiten. De uitzonderingen zijn er tenslotte om de regel te bevestigen.
Ik wens je alle goeds en heel veel sterkte, ik hoop nooit mee te hoeven maken wat jij nu doormaakt.
Mocht je eens behoefte hebben van je af te “gillen” via email, dan weet je me nu te vinden.
STERKTE
