Hoihoi …
Ik wil even reageren omdat ik merk dat jullie nogal onzeker op dit moment zijn.
Ikzelf ken het maar al te goed,ik kreeg voor de feestdagen te horen dat mijn uitstrijkje niet goed was,ik moest de gyn.bellen want het ging niet meer vanzelf weg en om erger te voorkomen.
Verder niets,ik heb 2 dochter 1 van 5 en 1 van 10,fijne feestdagen!!
Ik dacht sommige momenten,ik kan hier volgend jaar wel niet meer zitten.
Mijn moeders moeder is overleden aan baarmoederhalskanker(de gevolgen ervan) en dan schrik je.
Maar ik bleek dus na 4 januari een biopt te hebben gehad,wat ook wel erg bloedde na de tijd,maar verder weinig pijn gelukkig Pap 3b,cin III ernstige dysplasie te hebben.
Nou,en dan he?
Ik heb ook erg onzekere maanden gehad en ik dacht het allemaal nooit meer los te kunnen laten,heb ook veel op dit forum gezeten(lees maar es terug)aan mijn gyn had ik niet veel die had het erg druk en amper tijd en er werd een beetje laconiek over gedaan alsof het ``niets`` was.
Nou,maar je wordt GEK van het denken en denken en denken…
Nu hebben ze d.m.v. een electroconisatie alles weggehaald,een niet prettig behandeling vond ik het,lichamelijk niet zo zwaar,maar geestelijk wel,die geluiden en het ruiken van verbrand vlees(van jezelf)en een stofzuigertje waarin je je eigen bloed hoort slurpen…maar ja…weer overleefd,weken rust genomen.
Toen weer een hele onzeker periode,de snijranden waren niet schoon.
Toen een paar maanden erna gebeld,want ik kon die tijd niet afwachten,ik moest een controle uitstrijk anders zou ik geestelijk gek worden hahaha…nou,die heb ik gekregen voor mijn gemoedsrust en het was pap 1.
Geloof mij,jullie zijn er nu heel veel mee bezig en dat is wel normaal hoor,het is ook allemaal niet niks,maar geloof me dit veranderdt en er zijn straks wanneer het allemaal een beetje weggeebt is dagen dat je er niet eens meer mee bezig bent.
Ik had zoiets na de uitslag pap 1,okee nu is het goed en nu ga ik er ook vanuit dat het goed is en ik zie over een half jaar wel weer verder,dan moet je er ook op vertrouwen.
Dat leeft ook een stuk beter hoor.
Nu moet ik volgende week woensdag dus heen en ik begin ook wel weer te twijfelen,want ik heb in de zomer nog een paar weken gerookt wegens stress en er is iemand bij ons hier doodgeschoten en ik ben erbij geweest na die tijd om hewm proberen te redden maar is ons niet gelukt en een trauma achtergelaten waar ik wel hulp bij heb hoor,maar ja,weer een klapper voor je lichaam en dat heeft zoveel stress weken en weken en onrust en slapelozen nachten en medicatie met zich mee gebracht dat ik nu denk,o,jee straks is het weer minder aan het worden.
Maar dan nog ben je er optijd bij,omdat het de langzaamst groeiende kankersoort is die er is.(gaan we vanuit dan he?)
Ik wens jullie heel veel sterkte,het is iets waar je doorheen moet,het zal je nooit helemaal loslaten denk ik,maar je ``went`` er aan het gaat bij je horen en het krijgt een plek en bekijk het per half jaar en probeer te genieten van het leven want het duurt maar kort.
sterkte dikke knuffel en samen staan we ook sterk en vrouwen zijn sterke wezens hoor natasja…