Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Cleopatra
Ben ik een struisvogel?
Dat vraag ik me af. Ik ben 45 jaar, gehuwd en 2 jongens , werk fulltime, sta volop in het leven en in november 2009 kreeg ik mijn uitstrijkje. Omdat ik daar niets over hoorde, ben ik dat dan ook vergeten. Ergens in december 2009 kreeg ik een brief van het AZM van de afdeling Oncologie dat er een afspraak voor mij was gemaakt. Ik denk oncologie?? HUH? Ik dacht aan de serie HOUSE en wist dat dokter Wilson (ja echt waar) zich bezig hield met kanker,
Maar ja, dat heb ik niet, dus zal er een vergissing zijn gemaakt. Ik bel dus naar die afdeling, geef aan dat ik een brief heb gekregen, maar dat die naar de verkeerde persoon is gestuurd. Groot was dan ook de schok toen men mij vertelde dat dat niet het geval was. De afspraak was echt voor mij. Ik geloofde het nog steeds niet en we checkten nog even de persoonlijke gegevens. Ships.. dat ben ik inderdaad. Men verzocht mij dan ook om contact op te nemen met mijn eigen huistarts.
Enfin, ik dus bellen met mijn huisarts. Daar kreeg ik te horen dat men mij diverse malen had proberen te bellen, maar dat dat niet was gelukt. Het bleek dat er in hun administratie nog een telefoonnummer stond wat ik al minimaal 10 jaar niet meer had. (suf van mij natuurlijk om niet vragen waarom ze dan niet even een berichtje per post sturen of zo, maar ja dat ben ik … snel overbluft). De uitslag was PAP 3a. oke?? Whatever, ik had geen idee wat hij daarmee bedoelde. De huisarts zei dat het een lichte afwijking was, niets om je druk over te maken, maar dat er toch even een nader onderzoekje moest worden gedaan. Ja, ja, niets aan de hand, waarom dan een nader onderzoek, dat is toch een tegenspaak zoals droge regen of zo?
Ik ga op de afgesproken dag (25 jan 2010) naar die afdeling. Geen idee wat men ging doen, en dat bleek wel uit het feit als je mijn kledingkeuze had gezien. Hemel, wist ik veel dat ze gingen kijken in de vagina. Als ik dat had geweten (of had gevraagd) had ik geen dikke panty aangedaan, maar dikke sokken aangetrokken en natuurlijk nog een keertje extra met de ladyshave benen e.d. bijgewerkt. Omdat ik eigenlijk dacht dat ze bloed gingen prikken had ik ook nog een afspraak gepland bij de fysio en de mondhygiëniste. (Bleken alledrie licht tot zeer pijnlijke afspraken, maar dat is achteraf gepraat.)
Terwijl ik daar lag, kijkend op het prachtige HD scherm, kreeg ik gelukkig nu wel uitleg. Kijk, dat is een afwijkend gebied. En kijk daar… mmm, we gaan 3 hapjes nemen. Pardon? 3 hapjes. Ja, met de letz methode (alsof je vlees van de kebab eraf haalt in de zaak, zeg ik). Verdovingsprik (ooooo auw) sticker op het been (oei, ik draag magneetarmbanden, kan dat kwaad hahaha, ik ben toch echt een muts hoor) en hup 3 hapjes. Dichtschroeien en klaar.
Ik kom van die tafel en zeg: ik heb nog 2 pijnlijk afspraken voor vandaag gepland, maar ik ga nu dus ECHT schoenen kopen, misschien zelfs wel twee paar want dat heb ik verdiend (puh) !!
De uitslag werd mij telefonisch (ja echt waar) doorgegeven. Men vond het een twijfelgevalletje, maar wilde voor de zekerheid toch het gebied (ik neem aan de wanden) wegschrapen. Nieuwe afspraak gepland voor 8 maart 2010.
Enfin, 8 maart was dus gisteren. Ik ben ditmaal helemaal voorbereid, inclusief de skikousen die ik aan heb, echt waar. Lig ik daar… bek wordt geplaatst, ze kijken…ze kijken..ze kijken… ik zeg: nou volgens mij gaan jullie me onder narcose brengen ipv een plaatselijke verdoving hihihi. Zegt de gynaecoloog: mevrouw, u kunt gedachten lezen!
SLIK nogmaals SLIK. Bleek dat er een groter gebied onrustig te zijn, die we (zij en ik) de vorige keer helemaal niet hebben gezien. Oke zeg ik, wanneer gaat dat gebeuren, nu? Nee, eerst moet ik langs de anesthesist en dan over een paar (!) weken zal de operatie plaatsvinden.
Nou, ja, euh, wat moet ik zeggen. Er wordt voor de zekerheid weer een hapje genomen (ff hoesten, klaar) en ik kan me weer gaan aankleden. Nu heb ik wel gevraagd om op te schrijven wat de uitslag was: CIN III
Daar sta je dan..
Wat nu? Ik besluit om langs mijn werk te rijden (is toch op mijn weg terug naar huis). Daar word ik met grote ogen aangekeken en als ik dan mijn verhaal doe, is de verbazing alom. En het medeleven. En waarom ik langs het werk kom. Je komt toch niet werken hoor!! Nee, vandaag niet nee.
Zelf heb ik zoiets van, tja… ik weet niet wat ik ervan moet denken.
Waarom ben ik dan een struisvogel? Nou, iedereen in mijn omgeving m.u.v. mijn man en kinderen (maar ja, die weten niets) maakt zich zorgen. Ik was gewoon van plan om in de pauze langs te gaan (ben wel iets langer weg) en daarna weer terug gaan werken (ik werk fulltime). Neeeee, dat moet je niet doen, ben je gek. Nou, lang verhaal kort te maken. Ik zou de hele week ziek worden gemeld, en ik moest het maar rustig aan doen. Maar, ik heb nergens last van. Ik voel me niet angstig of bang. Ik denk er zelfs niet aan. Ik moest zelfs in mijn agenda kijken wanneer de afspraak was.
Heb nu op het internet CIN III opgezocht. Nou, dan weet ik dat en dan weet ik dus nog niets. Het is vlees noch vis.
Misschien slaat dit verhaal nergens op, maar ik wilde het toch kwijt. Raar is het toch dat ik met iedereen kan meeleven, maar als het over mezelf gaat, ik zo koppig als als een ezel ben. Ben al aan het balen omdat ik weet dat als ik de oproep krijg, ik dus niet met mijn scootertje naar het ziekenhuis kan gaan, maar dat ik hulp moet gaan inroepen. Moet ik waarschijnlijk mijn man vragen om een dag vrij te nemen. Nou, we zullen wel zien, er rijden tenslotte ook taxi’s. Vriendinnen heb ik niet en als ik ze had, weet ik niet of ik dat van iemand kan verlangen. (terwijl ik anderzijds ietwat beledigd zou zijn, als ik niet werd gevraagd)
Mocht je het hele bericht hebben gelezen, dank je wel voor je tijd.
XXX
….