Hallo allemaal,
Ik wilde graag mijn goede bericht delen met jullie. Ik doe dit vooral om te laten zien dat er wel degelijk een goed bericht kan komen na de diagnose kanker.
Een half jaar geleden is er bij mij tijdens een uitstrijkje Pap3 geconstateerd. Het gebruikelijke volgde. Eerst een colposcopie waar maar erg weinig op te zien was. Ik was dus erg blij omdat alles leek mee te vallen, maar niets was minder waar. De afwijkende cellen waren CIN 3 en sloegen ook naar binnen.
Hierna kreeg ik een conisatie en de verwachting was dat daarna alles voorbij zou zijn. Tijdens deze kleine ingreep zagen ze dat er wat verder naar binnen een tumor zat. Kanker dus. Ik had er geen woorden voor en snapte niet waarom dit mij moest overkomen.
Binnen 3 dagen zat ik de Daniel den Hoed kliniek en ik werd direct doorgestuurd naar het UMC in Utrecht. Mijn partner en ik hebben namelijk nog een kinderwens. Als de tumor klein genoeg zou zijn, zouden ze een baarmoederbesparende operatie kunnen doen (trachelectomie) Deze kon in Utrecht worden gedaan. Vervolgens werd ik in een zeer korte tijd de molen ingegooid. Verschillende onderzoeken ook onder narcose en een MRI scan. De uitslag was positief. De operatie kon doorgaan, maar er was nog wel een zeer kleine kans dat ze tijdens de operatie zouden zien dat de baarmoeder er toch uit moest. Het bleef dus spannend. Of we nog niet genoeg spanningen hadden gehad.
10 september 2008 ben ik 11 uur onder narcose geweest en met 25 lymfklieren minder, maar nog wel een baarmoeder werd ik wakker.
De operatie was geslaagd. Er volgde weken herstel die me niet echt tegenvielen. Het plassen met een katheter is wel vervelend en ik heb nog geen gevoel in mijn rechter bovenbeen en mijn nek, maar dit komt wel terug.
31 oktober ben ik terug geweest naar Utrecht voor mijn eerste controle. Alles zag er goed uit. De wond was netjes genezen en nu mag ik langzaam weer wat dingetjes gaan doen. De komende 5 jaar blijf ik wel onder strenge controle en ook houden ze de onrustige cellen in de gaten die er nog zitten. Waarschijnlijk nemen ze volgend jaar een nieuw uitstrijkje. Toch maak ik me niet al teveel zorgen. Ik sta onder controle en als er iets fout gaat zijn ze er op tijd bij, maar vervelend blijft het wel.
Ik heb nog een lange weg te gaan, maar het zwaarste gedeelte heb ik achter de rug.
Ik wens iedereen veel sterkte toe die in het zelfde schuitje zitten of ook nog veel onzekerheden hebben.
Groetjes Monique