Hallo Allemaal
Ik ben Erika ben 41jaar, getrouwd en heb twee kinderen een van 20 jaar en een van 15 jaar.
Ik wil graag mijn verhaal aan jullie vertellen.
Eind oktober werd ik gebeld door de assistente van een huisarts wel in de zelfde praktijk als mijn eigen huisarts maar niet de mijne die was op vakantie ( zoals altijd als ik hem nodig heb).
Ze vroeg of ik de volgende dag langs wilde komen want mijn uitstrijkje was niet goed.
De volgende dag bij die huisarts zei ze ik kan het nieuws niet anders brengen maar je hebt pap4 en je hebt kanker.
De grond ging onder mijn voeten vandaan, trillen en maar denken ik ga dus dood.
Zo ging ik dus ook weer naar huis terug, man gebeld nieuws verteld, die kwam gelukkig meteen naar huis, en dus op internet gaan kijken , nog meer angst.
5 dagen later kon ik pas terecht bij de gyn.
Het bericht kreeg ik op woensdag (niet aan gedacht om de gyn. zelf te bellen natuurlijk) ons leven stond volledig op zijn kop, want ik had tenslotte al kanker zei de huisarts.
In het weekend hebben we de kamper gepakt en zijn naar zeeland gereden even wat anders. We hebben veel gepraat en gehuild en natuurlijk veel .
Na 5 dagen naar de gyn. Verhaal verteld , gyn. boos, biopt gedaan.
Na een week de uitslag cin3, gelukkig nog geen kanker.
27 nov. lisconisatie maar nu kreeg ik een hele grote dip ging dus niet door, dan maar onder narcose, ging ook niet door , geen plaats meer te veel andere dingen.
Dan maar onder plaatselijke verdoving 2 jan. 2008.
Dat is nu dus drie weken geleden en ik moet zeggen het is mij allemaal meegevallen.
De uitslag kreeg ik een week na de conisatie alles was weg, na een half jaar weer een uitstrijkje.
Mijn leven is met dit alles wel in een wervelstorm gekomen, maar we zijn er beter uitgekomen.
Nu is mijn vraag aan jullie , waren jullie ook zo bang om weer te vrijen.
Ik heb het vandaag weer gedaan , maar het was net alsof het de eerste keer weer was. Het ging wel goed maar heb toch nog wel iets bloed verlies , hadden jullie dat ook?
Groetjes Erika