Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Yarieke
Hallo allen,
Blij dat ik dit forum gevonden heb!
Ik zal me even voorstellen.
Mijn naam is Yarieke, 27 jaar en n.a.v. contact en tussentijdse bloedingen een afspraak gemaakt bij de huisarts voor een uitstrijkje.
Bij die uitslag heb ik gelijk alles maar laten testen, soa,s hele bende.
Vervolgens gebeld voor de uitslag en die was goed, mijn intuitie zei anders, maar ok.
Gelijk hierna ben ik lekker met mijn vriend en 6 jarige zoontje twee weken op vakantie geweest en toen ik daarvan terug kwam op vrijdagavond, trof ik
een brief aan tussen de post van de huisarts, met de mededeling dat ze mij hadden geprobeerd te bereiken en of ik contact op wilde nemen om een afspraak te maken. Nou lekker rauwe terugkomst van je vakantie zo en uiteraard was het hele weekend niemand bereikbaar :-(
Maandag, na een erg piekerig weekend gebeld en bij de huisarts kreeg ik de uitslag pap 3b.(ze hadden mij perongeluk alleen de uitslag van de soa test gegeven en die was goed, uitstrijkje had de arts niet genoteerd) Ik kreeg een brief mee met de kopac uitslagen etc en de mededeling dat het vast mee zou vallen. Thuis ben ik de termen op die breef eens gaan bekijken op internet, want het zei mij allemaal niets. High risk hpv, ernstige dysplasie, celbeeld passend bij reservecel hyperplasie????? Na goed, de hpv en de ernstige dysplasie, oftewel cin 3, daar weet ik inmiddels de betekenis van en dat heeft me niet echt gerustgestelder gemaakt.
Dit was afgelopen maandag en gisteren ben ik bij de gyn geweest die gelijk een onderzoek heeft gedaan en 2 biopten heeft afgenomen. Over 10 dagen kan ik bellen voor de uitslag.
Ik ben erg nuchter, heb al de nodige narigheid en tegenslag gehad in mijn leven, maar de gedachten en twijfels die dit allemaal teweeg brengen had ik niet verwacht. Ik voel me zo op. Op van de zenuwen en bang voor de uitslag en de eventuele consequenties die het mee brengt. Het is net alsof ik in een roesje leef, ik ben er wel maar mijn gedachten zijn ergens anders, heel vreemd. Ik ben al ruim een jaar heeeeel moe, heb meerdere malen bloed laten prikken en daar kwam niets uit, ineens denk ik, ow jee zal toch niets hiermee te maken hebben. Na goed bij elk dingetje, pijntje denk ik, zou het iets vreemds zijn?
Te gek voor woorden. Ik voel me belachelijk, maar als ik mijn eigen lijf niet eens meer kan vertrouwen wat dan in hemelsnaam nog wel…..
Ik ben stapelgek op mijn kindje, die ik 5 jaar in mijn eentje opgevoed heb, met daarbij een 40-urige werkweek en een hele lieve moeder die mij helpt door op te passen en er te zijn, wanneer het nodig is. Sinds bijna een jaar heb ik de liefde van mijn leven ontmoet, terwijl ik niet had gedacht die ooit nog te zullen vinden. De fijne gedachten om ooit nog eens een kindje te zullen mogen, kunnen krijgen lijkt mij zo heerlijk. Een kindje, waarvoor je de tijd hebt in gezinsvorm en waarbij je niet het gevoel hebt dat je tekortschiet, omdat je het meerendeels in je eentje moet rooien met een drukke baan, huishouden en je je moeheid opzijzet om een leuke moeder te willen zijn. Ineens bekruipt me de gedachten, wat als dat niet zou kunnen.
Mijn vriend is geweldig lief, is meegegaan met het onderzoek en vraagt veel en vaak hoe het met me gaat, maar toch voel ik me ook heel bezwaard, waarom kan ik niet goed uitleggen. Deze uitslag doet in ieder geval meer met me dan ik had gedacht en ik voel me daar best suf over. Natuurlijk kan het allemaal goed gaan, maar mijn intuitie is het daar niet mee eens, lijkt het.
Achteraf ben ik enigzins “blij” dat ik het niet wist voor mijn vakantie, want voor het eerst in 5 jaar ben ik op vakantie geweest en heb ik heerlijk uitgerust, ontspannen en genoten van mijn “gezin”, misschien het lot….?
Nou ik heb gewoon mijn gedachten eens van me afgeschreven en hoop dat het helpt :-)
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal en voor een ieder die iets soortsgelijks zit of wat dan ook, veel sterkte, succes en afleiding gewenst!!
Liefs, Yarieke.
. Ook ik ben 25 en zou graag nog kinderen willen in de toekomst, mocht me dat gegeven zijn maar momenteel maak ik maar even geen plannen. Eerst dit afwachten! Dat vind ik misschien nog wel het beroerdste, alles staat even stil. Je toekomst, alles wat je dacht ooit te gaan doen. Je kan pas weer gaan plannen als er meer zekerheid is. Ik probeer gewon zo positief mogelijk te blijven. 